beauty and the ....

Op het stoepje van Breeze guesthouse wachten we op Sanchi. Waarschijnlijk heeft hij een kater van de whisky en Winnie the Pooh. Of droomt nog van de hoofdprijs op de kermis. Wanneer we compleet zijn stappen we op de brommer naar de lokale pier. Daarvandaan varen gammele houten bootjes naar het eiland. De brommers gaan mee en moeten de boot worden in getild. Terwijl de bootmannetjes hier druk mee aan de slag gaan, slaan wij nog even een mierzoet bakkie koffie achterover. Het is een tochtje van een half uur en aan de andere kant worden wij en de brommers weer uitgeladen.

Ogre eiland is een groot eiland voor de kust van Moulmein. Als toerist mag je hier niet slapen. Vroeger zouden er hier rare geesten rond dwalen, 'Ogres'. Het woord doet me aan Shrek denken of heb ik t mis? In ieder geval stel ik mezelf voor dat er allemaal rare groene, vriendelijke monsters rondlopen. Groen is het eiland zeker. Van rijstvelden tot palmbomen en dichte bamboe bossen. Het is onbeschrijfelijk mooi. En overal de grote glimlach van de Birmezen. Zwaaiend vanuit huisjes, tussen de koeien, vanuit een volgeladen tractor of vanaf de fiets, iedere gelegenheid om ons gedag te zeggen wordt aangepakt. We worden meegenomen naar het dorp waar familie van Johny woont en een oude man komt polshoogte nemen. We kauwen op wat palmfruit. De buitenkant lijkt op een kokosnoot, maar binnenin zitten een soort pitten. Naar voorbeeld kluif ik de pit af. Het goedje lijkt enigszins op kokos, maar is draderig en het velletje bitter. Niet mijn favoriet. Tussen de kippen en loslopende varkens door, lopen we met opa mee naar een alternatieve buitenkeuken. Hier wordt van hetzelfde goedje palmwijn gestookt. Op grote vuren staan gitzwarte pannen vol met een borrelende substantie. Opa komt ineens met een vleermuis op de proppen. Het beest heeft van de palmwijn geproefd en is er in gebleven. De man trekt de vleugels van het monstertje (oh een 'ogre'!) uit en fladdert ermee weg. Of we ook even willen proeven. Zo zitten we weer gezellig met de hele familie op de grond, te wachten op de palmwijn. De troebele witte vloeistof wordt in een bierpul geschonken en proeft volgens Anemoon naar Smirnoff ice, maar dan zonder ice. En als je t mij vraagt ook zonder Smirnoff. De geur alleen al doet me gruwelen. Ik probeer er niet aan te ruiken, om ergens toch nog iets lekkers te kunnen bespeuren. Ze noemen het tenslotte wijn. Maar hoe hard ik ook m'n best doe, blijft het een verrot, smerig en lauw drapje. Terwijl opa zich in de kleding hijst die oma speciaal geweven heeft, probeer ik m'n glas weg te moffelen. Johnny drinkt het als water.

Sinds drie dagen is er een 'kleuterschool/ crèche' geopend bij het gewone schooltje. Het is rond het middaguur wanneer we een kijkje nemen. Het slaapuurtje schijnbaar, want ze liggen allemaal lief op de grond. De juf vindt het een prima plan dat wij foto's maken en laat ze één voor één voor de camera plaatsnemen. De slaperige gezichtjes schrikken van deze vreemde invasie, op een enkeling na die het zo leuk vindt, dat hij probeert voor iedere foto te springen. Het keurige schooltje met kindjes in uniform is een enorm contrast met de baksteenwereld.

Een nog groter contrast is ons uitstapje 's middags, naar de beautysalon van mister X, of is het Mrs. X? We zijn gisterenavond uitgenodigd, maar hebben eigenlijk geen idee waarom. Mister X heet ons welkom in zijn winkel en parkeert ons even, zodat hij verder kan met zijn klanten. Aan de muur hangen grote, ingelijste foto's van Mrs. X. Inmiddels weten we dat beiden dezelfde persoon betreffen, maar het blijft toch een raadsel waarom deze hippe Birmees zich om laat toveren tot vrouw. Terwijl hij druk bezig is met afspraken maken voor fotoshoots, krijgen wij steeds meer het idee dat wij hier zelf opgedirkt gaan worden. Anemoon haakt bij het zien van die lange nep wimpers al af en ik zie mezelf ook nog niet in een roze glitterjurk. Hij is klaar met zijn afspraak en komt even een praatje maken. We krijgen thee en een appeltje en worden vervolgens voor de tv gezet, waar we een half uur zitten te kijken naar een travestiet die in een of andere tempel de hemel in wordt geprezen. Mrs. X danst alsof ze bezeten is door de duivel. Mr X vertelt dat hij deze 'local dance' zelf heeft aangeleerd. Heel bijzonder. Terwijl wij ons afvragen hoe lang de film nog duurt en ontsnappingspogingen bedenken, gaat hij nog even verder met wat afspraken. Zijn collega is druk bezig met het toetakelen van een meisje. Ze zit al volledig in de make-up en nu is haar haar aan de beurt. De collega wordt ondersteund door een stagiair. Zij (dit is een echte zij) mag alles aangeven, van speldje tot haarstuk en wordt tevens gebruikt als kapstok. Als hij klaar is met de kam, dan stopt hij die in haar haar. Ze is een soort bijzettafel. Bij de beautysalon zit een fotostudio. Birmezen zijn gek op dit soort opgedofte, statieportretten en het is dus gouden handel. De drukte in de winkel is onze redding. We zeggen snel gedag, krijgen nog de dvd mee (altijd leuk voor thuis) en glippen de beautywereld uit.

Binnen vijftien minuten brommeren, staan we weer in de sloppenwijk met een stapel foto's, die vrij gemakkelijk hun eigenaar vinden. Het zijn geen statieportretten met veel make up en glitterjurken, maar voor deze mensen zijn ze net zo waardevol.