warmly welcome to tourist

De eigenaar van het guesthouse is een boeddhist in hart en nieren. De rustige man bemoeit zich niet met de dagelijkse beslommeringen van zijn gasten, maar houdt alles op afstand in de gaten. Bij het ontbijt deelt hij geplastificeerde foto's uit (hé, dat is toch onze taak?) van de Shwedagon, de belangrijkste boeddhistische tempel van Myanmar. Wanneer hij op z'n gemak zit vertelt hij over het boeddhisme; over vliegende monniken (ja, echt waar, iedereen heeft t gezien en er zijn foto's van -een witte veeg door de lucht) en zolang je je houdt aan de vijf regels, kun je altijd op hun hulp rekenen. De vijf regels van het boeddhisme zijn kinderlijk eenvoudig en kunnen volgens hem alle wereldproblematiek verhelpen.
1. Niet doden
2. Niet stelen
3. Niet liegen
4. Geen seksueel wangedrag
5. Geen alcohol en drugs
In een boeddhistisch land als Myanmar, gaat er dan toch behoorlijk wat mis. Anemoon en ik houden ons keurig aan deze punten (ik hoor mensen denken 'jaja geen alcohol' maar inderdaad het is waar, geen alcohol) dus mocht er iets misgaan, kunnen we altijd nog een beroep doen op de vliegende monniken. Gezegend stappen we achterop de brommer, richting de boot, voor de tweede keer op weg naar het eiland. Dit keer combineren we ons bezoek met wat sightseeing en komen terecht bij een lokale werkplaats waar schoolleitjes gemaakt worden. Meters hoog liggen deze vooroorlogse schriftjes opgestapeld. Alleen de rijken hebben geld voor papier, dus het gros schrijft op een ouderwetse lei. Het is een vreemd contrast met de vele mobieltjes die hier blijkbaar prioriteit hebben.

Bij de volgende stop vraag ik me af, wie zich ooit heeft afgevraagd hoe een elastiekje wordt gemaakt. Nou? Een elastiekje is een elastiekje en dat is er gewoon. Er gaat dus een wereld voor me open, wanneer ik de elastiekjesmakerij binnenstap. De rubberbomen langs de weg zijn mij inmiddels bekend. Dagelijks worden de kleine kokosnootbakjes geleegd, die aan de bomen hangen en de rubber vloeistof (uit een inkeping) moeten opvangen. Het gaat in grote tonnen waar vervolgens kleurstof aan toegevoegd wordt. Een soort bezemsteel wordt hierin gedoopt en te drogen gezet. De gele en roze stokken zien er grappig uit. Het rubber condoom (heb even geen andere omschrijving) wordt er af gehaald en handmatig in een machine gestopt die er kleine reepjes van snijdt. Om deze reepjes niet aan elkaar te laten plakken wordt de boel nog even gekookt en vervolgens is het elastiekje klaar voor gebruik. Alle elastiekjes van heel Myanmar worden hier geproduceerd. Ik vraag me af of onze elastiekjes ook op deze manier gemaakt worden. Vast niet. En het wordt vast niet gemaakt van het rubber uit de rubberbomen, maar van fabrieksrubber.

De stapel foto's in onze tas is weer behoorlijk en moet worden verspreid over verschillende dorpen en huisjes. Soms is de lokale buurtsuper (een bamboe hutje stampvol met allerlei zakjes snoep, chips, gedroogd spul, shampoo en wasmiddel) een prima verspreid punt, omdat de hele buurt hier langskomt en er precies verteld wordt wie waar woont. We klauteren dan door de velden, en greppels om het juiste huisje te vinden. Met een grote glimlach worden we ontvangen. We drinken hier en daar een kopje thee en raken in gesprek. Een meisje, van een jaar of 8, zit verlegen naast haar moeder. Ze gaat niet naar school, omdat ze geïnfecteerd was door malaria en hierdoor haar spieren in haar arm en hand zijn aangetast. Ze heeft pijn en kan haar hand nauwelijks gebruiken. Malaria komt hier voornamelijk voor in het regenseizoen, maar ik maak me toch druk om ieder naderend, zoemend beest. Het meisje is dol blij met de foto. Zodra we bij de palmwijnfamilie aankomen, hangt opa alweer uit het raam. Het is lunchtijd, dus we worden weer uitgenodigd om te eten. Terwijl de tafel wordt gedekt en er wordt gekookt, delen wij de foto's uit. Ook opa en oma hebben een foto gekregen en raken niet uitgekeken. Ze vinden het maar wat geweldig. De foto's krijgen een mooi plekje aan de muur. Anemoon gaat even naar buiten voor wat kiekjes en wanneer ze terug wil naar binnen, zit er een jongetje hard krijsend achter de deur. Waarschijnlijk is hij bang voor ons of gewoon zwaar teleurgesteld dat hij geen foto heeft. Ze kijkt door de deur wie er achter zit en op hetzelfde moment geeft het jongetje er met alle kracht een trap tegen. De deur knalt tegen het hoofd van Anemoon, die even compleet sterretjes ziet. Het kind krijgt op z'n donder en we begrijpen nu waarom het 'ogre island' heet. Wat een duivels kind. De familie voelt zich zo schuldig, dat we na de lunch nog een hele zak gesuikerd palmfruit meekrijgen.

Zodra we langs het schooltje lopen, is iedereen in rep en roer. De klaslokalen zitten allemaal naast elkaar en scheiden zich door lage bamboe muurtjes. Het is hier onmogelijk je te concentreren, want iedere klas ratelt iets anders op. Ze zijn hier echt van het opdreunen. En zo hard mogelijk. Terwijl de ene klas dus de topografie van Myanmar er in stampt, is de klas ernaast bezig met taal. Wij gaan naar de kleuterschool, waar alle kinderen één voor één naar voren komen om hun foto op te halen. In de deuropening heeft zich de rest van de school verzamelt, die nieuwsgierig zijn wat hier gaande is. De juf probeert de menigte uit het lokaal te houden. We creëren weer een complete chaos en hebben medelijden met de juffen die ze weer in het gareel moeten krijgen. We worden uitgezwaaid door de hele school tot we uit het zicht zijn verdwenen.

We laten het eiland achter ons en laten ons 's middags naar het station brengen. Onze taak in Moulmein zit erop en het is tijd om verder te reizen. Er loopt een spoorlijn naar Dawei in het zuiden, maar in het guesthouse zeggen ze dat het voor toeristen niet mogelijk is om dit stuk met de trein te reizen. Er gaat wel een nachtbus, die er ongeveer 12 uur over zou moeten doen. Met mijn 'plus drie regel', die bijna altijd klopt, zou dat dus 15 uur zijn. Pfffffff. De man op het station vertelt dat 'foreigners not allowed' zijn in de trein. 'Warmly welcome to tourists' staat er boven zijn hoofd. Na enig doorvragen blijken we wel met de trein naar Ye te mogen, ongeveer eenderde van de rit, en in Ye een 'permit' te moeten aanvragen voor de trein naar Dawei. Deze informatie betekent dus dat we de nachtbus kunnen overslaan. Gelukkig. Blij rijden we naar de sloppenwijken waar we de allerlaatste foto's van deze regio weggeven en maken plannen over ons vervolg.