The bouncing train

'Hey! Wakker worden!' Ik schrik van het geschud aan m'n arm. Ik heb de wekker compleet gemist en haal de oordoppen uit m'n oren. Anemoon staat met een grijns naast m'n bed. Yangon slaapt nog, net als de eigenaar van het guesthouse, die opschrikt van de bel aan zijn deur. Hij opent het hek voor ons en we verlaten het Chinese mottenballen guesthouse via de vier etages hoge oude vervallen trap. Taxichauffeurs slapen gelukkig nooit en we worden afgezet bij het station. Perron 4 is rustig. We zijn te vroeg, maar de trein staat al klaar en we worden naar onze plek gewezen. Er zijn twee klassen in de trein. Aangezien het een 10 uur durende treinrit zal worden hebben wij het duurste kaartje gekozen. Zo op het eerste gezicht zien de stoelen er redelijk uit, maar van dichtbij is de hele trein vergane glorie. Ik kan me voorstellen, dat deze trein jaren geleden, met de brede zittingen en houten armleuningen met daarin een ingeklapt tafeltje, een chique bedoeling was. Keurig op tijd vertrekt de trein. Met ons nog 3 andere toeristen, waarvan er 2 het volgende station al uitstappen. Voor het overzicht hebben ze ons allemaal in dezelfde coupé gestopt. De zon komt langzaam op en de trein in beweging. De stad ontwaakt. Door de ramen, of eigenlijk zijn het geen ramen, want die ontbreken, zie ik de buitenwijken van Yangon in de verte verdwijnen. We passeren grote houtverwerkingsbedrijven. Dikke boomstammen liggen klaar voor verwerking. Ik schat in dat het teakhout is. Een zeer gewild product. De bedrijven zijn allemaal in handen van Chinezen. Myanmar wordt op slinkse wijze leeg geplunderd.

De trein is een complete kermisattractie, die alleen 10 uur duurt. De stoel, weliswaar zonder vering, geeft nog enigszins bescherming tegen blauwe plekken op m'n achterwerk. Ik ben zo blij dat ik niet op een houten bankje moet zitten. Het spoor heeft hobbels. Niet één, maar wel 20 achter elkaar. Iedereen stuitert van zijn stoel omhoog, om vervolgens weer keihard neer te ploffen. Het is onmogelijk in je stoel te blijven. Alsof we op een op hol geslagen paard zitten. Niet alleen wij vinden het grappig (alleen het eerste uur hoor), maar ook de lokale bevolking moet er smakelijk om lachen. Buiten passeren we een ossenkar. De man vindt de stuiterende trein waarschijnlijk het hoogtepunt van de dag. Terwijl de wegen allemaal redelijk begaanbaar lijken, is er duidelijk het afgelopen jaar niets aan het spoor gedaan. Wanneer het gestuiter ophoudt, hebben we ook nog de-van-links-naar-rechts-versie. Tassen vallen uit de bagagevakken en de buitendeur vliegt open en dicht. Op dergelijke momenten mogen we niet in de open deur staan, omdat ze bang zijn dat we eruit kukelen. Sowieso worden we constant in de gaten gehouden door het treinmannetje. Schijnbaar heeft hij de opdracht, ervoor te zorgen dat we heel aankomen in Moulmein.

Het landschap verandert ieder uur. De zon spiegelt in de ondergelopen rijstvelden, droge, lege vlakten trekken aan ons voorbij en het wordt vervolgens steeds tropischer en bergachtiger. In de verte glinsteren op iedere bergtop de gouden pagodes. De trein is het dagelijkse uitje voor veel kinderen. Ze rennen richting het spoor om te zwaaien naar de voorbij trekkende stuiterbal. De monniken voorin gooien snoepjes uit het raam. Ze zwaaien tot we een stipje zijn aan de horizon.

Voor de derde keer worden onze kaartjes gecontroleerd en grondig geïnformeerd waar we naar toe gaan. De conducteur wordt iedere keer bijgestaan door een andere agent of militair. Wanneer de stoelen naast ons vrijkomen ploft er een dikke man naast ons neer. Hij is behangen met gouden sieraden en pocht met zijn telefoon. Het zou best wel eens een generaal kunnen zijn en het is niet gek dat de bevolking zich al die jaren door dit soort types hebben laten onderdrukken. Ongevraagd en zonder enige schaamte, maakt hij foto's van ons. Andersom wordt echter geweigerd.

Een lange brug komt in zicht, met aan de andere kant Moulmein. Dit betekent het eind van onze kermisattractie. Een tuktuk brengt ons naar Breeze guesthouse, waar we intrek nemen in een driepersoons, van vloer tot plafond betegelde kamer, die meer weg heeft van een slachthuis, maar het is een prachtig, ruim kantoor voor de aankomende dagen.